Beschrijf in het kort je parcours bij STAP "Hoewel ik het al bijna was vergeten, waren mijn eerste lessen aan STAP danslessen. Dans bleek me echter minder te liggen, dus na op mijn zesde te stoppen met dans, begon ik op acht jaar met muziek. Ik startte mijn AMV-lessen in het eerste jaar bij Tom Dejonckheere, waar ik in alle eerlijkheid nog niet direct gebeten werd door muziek. Ik vond vooral de samenzanglessen heel erg leuk. De echte passie voor muziek en alle theorie errond begon pas toen ik aan mijn instrument begon één jaar later, namelijk piano. Mijn leerkracht, Ellen Moortgat, was een enorme inspiratie en motivatie voor mij al vanaf het begin. Ze leerde me dat mijn piano mijn hoogsteigen orkest is, waarvan ik de dirigent ben. Na vijf à zes jaar muziekschool, vertrok ik in het derde middelbaar naar de kunsthumaniora (het Lemmensinstituut) in Leuven, waar ze me ook bleef lesgeven. In het tweede middelbaar volgde ik cello bij Annemie Devos in functie van het Lemmensinstituut, aangezien ik een tweede instrument moest kiezen. Ook de liefde voor cello bleef groeien tot op vandaag. Wat me vooral zal bijblijven zijn de leuke canons die we leerden en samenzanglessen die we hadden bij Trees Desmet, Marianne Deboutte en Martine Decancq, die me tevens alle theorie leerden die ik de voorbije jaren zo intensief gebruikte. De theorie lag me immers nooit en ik weet nog dat ik bij elke toets sidderde en beefde voor het resultaat maar ook dat is ondertussen goed gekomen. Last but not least genoot ik de voorbije zes jaar ook van de samenspellessen van Luk Neyrinck, waar ik me telkens weer heel erg heb geamuseerd en veel heb bijgeleerd."

Wat betekent de academie voor jou? STAP was voor mij in mijn heel erg jonge jaren soms wat een speeltuin: aan de achterkant tikkertje spelen op die gekke ronde blokken ; aan de voorkant op de stenen stoeltjes scènes van Mamma Mia naspelen ; op de wachtstoelen op het tweede verdiep honderduit vertellen tegen mijn notenleervrienden die ik één of twee keer in de week zag. Nu zie ik deze vrienden na jaren nog steeds, en meer dan één of twee keer per week. Het is niet overdreven als ik zeg dat ik aan STAP een paar van mijn dichtste vrienden heb overgehouden. STAP was voor mij het allerbegin van alles waar ik me nu het liefst mee bezig houd.

Wat zijn je verdere plannen nu je afgestudeerd bent? Na vier jaar klassieke piano, cello en zang aan het Lemmensinstituut en tien jaar academie, heb ik besloten om een andere weg in te slaan dan klassieke muziek. Volgend jaar hoop ik mijn studies aan te vangen aan het KASK (conservatorium) in Gent in de richting jazz. Ook op vlak van instrument wilde ik het over een andere boeg gooien, dus ga ik in plaats van piano als mijn hoofdinstrument deze keer zang als eerste instrument nemen. Klassieke piano wil ik nooit verwaarlozen, idem met cello, gitaar en viool. Die laatste ben ik pas recent beginnen spelen. Vooral op gitaar wil ik ook veel meer kunnen en ik wil heel graag zelf veel meer creëren.