Lema
Sarah
Beschrijf in het kort je parcours bij STAP "Hoewel ik het al bijna was vergeten, waren mijn eerste lessen aan STAP danslessen. Dans bleek me echter minder te liggen, dus na op mijn zesde te stoppen met dans, begon ik op acht jaar met muziek. Ik startte mijn AMV-lessen in het eerste jaar bij Tom Dejonckheere, waar ik in alle eerlijkheid nog niet direct gebeten werd door muziek. Ik vond vooral de samenzanglessen heel erg leuk. De echte passie voor muziek en alle theorie errond begon pas toen ik aan mijn instrument begon één jaar later, namelijk piano. Mijn leerkracht, Ellen Moortgat, was een enorme inspiratie en motivatie voor mij al vanaf het begin. Ze leerde me dat mijn piano mijn hoogsteigen orkest is, waarvan ik de dirigent ben.
Na vijf à zes jaar muziekschool, vertrok ik in het derde middelbaar naar de kunsthumaniora (het Lemmensinstituut) in Leuven, waar ze me ook bleef lesgeven. In het tweede middelbaar volgde ik cello bij Annemie Devos in functie van het Lemmensinstituut, aangezien ik een tweede instrument moest kiezen. Ook de liefde voor cello bleef groeien tot op vandaag. Wat me vooral zal bijblijven zijn de leuke canons die we leerden en samenzanglessen die we hadden bij Trees Desmet, Marianne Deboutte en Martine Decancq, die me tevens alle theorie leerden die ik de voorbije jaren zo intensief gebruikte. De theorie lag me immers nooit en ik weet nog dat ik bij elke toets sidderde en beefde voor het resultaat maar ook dat is ondertussen goed gekomen. Last but not least genoot ik de voorbije zes jaar ook van de samenspellessen van Luk Neyrinck, waar ik me telkens weer heel erg heb geamuseerd en veel heb bijgeleerd."
Waarom koos je voor jouw instrument? We hadden een piano thuis staan: een mooie, bruine, licht ontstemde piano van een onbekend Duits merk. Ik was direct verkocht. Ook de kriebel voor gitaar was er, maar dat heb ik later zelf wat ontdekt. De elegantie en mogelijkheden van piano trokken me heel erg aan. Later ontdekte ik de subtiele klanken die je ermee kan produceren en op hoeveel verschillende manieren je een toets kan indrukken. Ik werd alsmaar meer geïntrigeerd en heb er nooit spijt van gehad.
Wat betekent de academie voor jou? STAP was voor mij in mijn heel erg jonge jaren soms wat een speeltuin: aan de achterkant tikkertje spelen op die gekke ronde blokken ; aan de voorkant op de stenen stoeltjes scènes van Mamma Mia naspelen ; op de wachtstoelen op het tweede verdiep honderduit vertellen tegen mijn notenleervrienden die ik één of twee keer in de week zag. Nu zie ik deze vrienden na jaren nog steeds, en meer dan één of twee keer per week. Het is niet overdreven als ik zeg dat ik aan STAP een paar van mijn dichtste vrienden heb overgehouden. STAP was voor mij het allerbegin van alles waar ik me nu het liefst mee bezig houd.
Kan je iets vertellen over de rol van je leerkracht(en)? Aan mevrouw Marianne Deboutte en Ellen Moortgat: jullie hebben de muzikale microbe definitief overgebracht. In jullie lessen ontdekte ik alsmaar meer dat muziek hetgeen was wat ik echt wilde doen. Meneer Tom Dejonckheere heeft me mijn liefde voor rock en jazz doen ontdekken. Hij liet ons dan ook altijd zelf kiezen welke onderwerpen we zouden behandelen in zijn AMC-lessen. Zo ontdekte ik een diepe intrige en interesse voor rock door fragmenten van The Doors, Oasis, Black Sabbath etc. Later was er een verplichte workshop waar ik met veel tegenzin naartoe ging. Eenmaal aangekomen, bleek ik echter heel geïnteresseerd te zijn in het onderwerp van de workshop, namelijk jazz. Toen meneer Dejonckheere ons 'Autumn in New York' gezongen door Billie Holiday liet horen, was ik meteen verkocht.
Maakte je vrienden in de academie? Zoals eerder vermeld, heb ik heel wat vrienden gemaakt in de academie. Later liepen sommige van die vriendschappen wat verloren, maar enkele bleven bestaan, en hoe.
Wat zijn je verdere plannen nu je afgestudeerd bent? Na vier jaar klassieke piano, cello en zang aan het Lemmensinstituut en tien jaar academie, heb ik besloten om een andere weg in te slaan dan klassieke muziek. Volgend jaar hoop ik mijn studies aan te vangen aan het KASK (conservatorium) in Gent in de richting jazz. Ook op vlak van instrument wilde ik het over een andere boeg gooien, dus ga ik in plaats van piano als mijn hoofdinstrument deze keer zang als eerste instrument nemen. Klassieke piano wil ik nooit verwaarlozen, idem met cello, gitaar en viool. Die laatste ben ik pas recent beginnen spelen. Vooral op gitaar wil ik ook veel meer kunnen en ik wil heel graag zelf veel meer creëren.
Wat miste je het meest tijdens de Corona periode en waar kijk je naar uit? Ik mis elke vorm van concerten en voorstellingen. Vooral orkestconcerten kunnen me telkens enorm bekoren en ik leer daarbij heel erg veel nieuwe orkestmuziek kennen elke keer opnieuw. Ook concerten van koren en zelf zingen in het koor, mis ik heel erg. Ik heb een zwak voor het 'grote samenspel' om het zo te zeggen. Vorig jaar was ik ook eindelijk op de leeftijd dat ik al eens een festival kon doen, maar net toen ging de lockdown in. Nu, een jaar later en achttien zijnde, kan ik dit steeds nog niet doen. Ik hou het momenteel nog vrij goed uit denk ik, maar het mag stilaan wel weer wat losser worden. Door deze maatregelen merkte ik ook dat theater en musea een grotere rol speelden in mijn leven dan ik dacht. Gelukkig kunnen musea weer bezocht worden.
Voor geïnteresseerden die zich afvragen hoe het zit met de cultuursector en hoe stevig mensen hierdoor werden en worden getroffen op emotioneel en financieel vlak, raad ik de documentaire 'Reset' aan. Deze docu brengt mooi in beeld hoeveel tegenslagen er waren, met de focus op makende en uitvoerende artiesten.
Neemt deel aan:
Avondconcert 26 april 21