Zoals bijna iedereen startte ik mijn lessen in het derde leerjaar, te beginnen met notenleer in Beveren. Dan in mijn tweede jaar moest ik de keuze maken welk instrument ik zou spelen. De keuze was rap gemaakt; gitaar zou het worden! Ik startte bij Karel Vercruysse, die ik nog eens speciaal wil bedanken voor de stevige, gegronde en sterke basis die hij mij heeft gegeven, eigenlijk zou elke leerling hem eens gehad moeten hebben. Intussen heb ik ook les gehad van Alexander Makay, die mij het inzicht en de muzikaliteit heeft gegeven, en daarna Lisa Denoo die de puntjes op de i zette. Bedankt!

Gitaar heeft me al altijd aangesproken, vooral als ik dan die coole gitaarsolo's hoorde op de radio, was ik keer op keer verwonderd en wou dat ook kunnen. Vooral de gitaarsolo in het lied ‘Twee meisjes’ van Raymond van het Groenewoud blijft mij elke keer fascineren. Omdat je met je gitaar veel hedendaagse liedjes kan meespelen was dit een extra voordeel waardoor ik voor gitaar heb gekozen. Uiteindelijk heb ik dan wel gekozen voor klassieke gitaar wat mij waarschijnlijk veel beter lag, dan de elektrische.

De kennis die we hier hebben opgedaan in STAP komt zeker van pas, ook al hebben we zitten zwoegen en zweten op de muziekgeschiedenis, iedereen zal wel nog iets onthouden hebben over opera, Mozart of een klavecimbel. Achteraf gezien was dit eigenlijk heel interessant. Als je een instrument bespeelt, heb je een heel andere kijk op de moderne muziek van vandaag vind ik en kan je meer de schoonheid van muziek inzien, dan anderen die geen muziek gevolgd hebben.

STAP is echt iets wat mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben, zonder mijn gitaar zou ik nooit degene geweest zijn die ik nu ben. Ik heb er veel geleerd zowel muziek als levenswijsheden.

Ik denk wel dat elke muzikant ooit eens aan opgeven heeft gedacht, maar dan moet je doorbijten. Eens je de basis hebt, wat het moeilijkst is, dan komt het mooie van muziek naar boven, dan kan je je beginnen inleven en word je als het ware terug in de tijd gestuurd naar toen het stuk geschreven werd. Tijdens al die jaren heb ik veel leerlingen weten afhaken. Ik vond het jammer voor hen, want ze zaten al zo ver en het is altijd achteraf maar dat je weet dat het het waard was om er mee verder te doen.

Mijn leerkracht gitaar Alexander Makay, u kunt hem eens opzoeken op Spotify, hij heeft eigen nummers gemaakt en gezongen en speelt ook klassieke werken. Hij heeft me als persoon erg geboeid en iedere keer als ik hem hoor spelen, raakt hij mij met zijn virtuositeit, tederheid en gevoel.

De leerkrachten hadden zeker een grote rol in mijn weg naar dit Point Final, zonder hen was ik ook wellicht gestopt, ze gaven me het vertrouwen dat ik het kon en nooit onzeker moest zijn over mijn stuk. Ze gaven me kansen, om mee te doen aan de verschillende masterclassen.

Er zijn veel leerkrachten die een bedanking verdienen, eerst en vooral de leerkrachten die Tocando begeleiden en die elk jaar het Tocandoweekend organiseren en ook de daarbij horende concerten. Daarnaast ál mijn gitaarleerkrachten: Karel Vercruysse, Alexander Makay, Lisa Denoo, Mihaela Rusescu en Joke Debel. Ik zou hen willen bedanken voor al het geduld en al het vertrouwen in mij!

Dit houd ik nog even als een verrassing.

Nee, zelf had ik er ook super veel, dus gewoon beseffen dat dat eigenlijk iets super natuurlijks is. Je zou je eigenlijk volledig moeten afsluiten van het publiek, de jury, het podium en gewoon denken dat je in je kamer thuis zit. Wat ook een beetje hielp voor mij, is voor dat je je stuk speelt, het liedje in je hoofd eens zingt.

Tuurlijk zal ik nog altijd mijn gitaar blijven vasthouden en zal ik er vlug eens naar grijpen om te ontspannen. Het werkt echt tegen stress en om even uit de drukte te ontsnappen.