STAP uitzwaaien na één decennium …

Mijn carrière in STAP begon in 2013 met notenleerlessen bij juf Carine. Ik herinner me vooral dat ik op het einde van dit eerste jaar, ergens eind juni, naar de Spil mocht om een AWA op te halen. Ik denk dat het zaadje, voor mijn grote passie voor muziek, daar op het laureatenconcert geplant werd.

Toen ik ongeveer een jaar later zelf mocht optreden op een leerlingenconcert met de notenleerklas, keek ik vol bewondering naar juf Astrid die enorm enthousiast, achterin de coulissen, alle teksten zorgvuldig mimede met haar leerlingen. Op dat moment besliste ik ook om ‘Woord’ te volgen in Koekelare.

Door de jaren heen heb ik les gekregen van heel wat leerkrachten. Welgeteld zeven verschillende leerkrachten voor piano en acht leerkrachten voor toneel om precies te zijn. Boeiend om zo’n rijke afwisseling de revue te zien passeren. De meeste onder hen hebben mij echt geïnspireerd en hebben me meer dan muziek of toneel geleerd … ze onderwezen kunst voor het leven.

Ik denk dat ik de allermooiste levenslessen heb geleerd van mijn voordrachtleerkracht Veerle. Zij heeft mij op een sublieme manier bijgebracht hoe je iets kan of moet presenteren. Onlangs trok ik op Erasmus naar Parijs, georganiseerd door de United Nations, en ik moest daar voor een grote groep een bepaalde toespraak houden. Haar woorden: ‘Spreek alsof je piano speelt, laat pauzes, spreek luid en stil, traag en snel …’ klonken toen en klinken nu nog dagelijks na. Bij deze: een warme dankjewel Veerle!

Mijn overtuiging was aanvankelijk om gitaar te leren. Voor een 8-jarige is dat toch wel hét ‘coolste’ instrument. Maar … op het einde van mijn eerste jaar ging ik naar een leerlingenconcert luisteren, en daar werd ik meer dan verliefd op de piano. Ik ben van nature een nogal ongeduldig persoon, als ik aan iets begin dan wil ik snel evolutie merken. Met de piano kan je al gauw een liedje spelen, dat bovendien vanaf de start ook nog eens goed klinkt. Door de jaren heen is die liefde voor dat instrument alleen nog maar exponentieel toegenomen en gegroeid.

Voor mij is STAP de voorbije 10 jaar toch echt wel een tweede thuis geweest. Of toch de plaats waar ik me altijd en overal écht thuis mocht voelen. Zowel in Koekelare, Roeselare of Kortemark, zowel in het klaslokaal, of in de wachtruimtes, of op het podium met een micro of op een examen aan de piano … het voelde steeds aangenaam en hartverwarmend!

De zin om te musiceren was er altijd. De zin om naar de les te gaan daarentegen, ontbrak soms, omdat ik altijd met de fiets naar de les moest en bij regen of tegenwind was meer dan doorzet nodig. Gelukkig was er die onmisbare steun van thuis-uit maar zeker ook van de leerkrachten. Ze deden me inzien dat iets moois pas haalbaar is, na in- en doorzet!

In het tweede middelbaar kreeg ik ooit eens het pianostuk ‘Limbo’ van mijn leerkracht Brecht. Ik herinner me dat ik het stuk letterlijk kapot heb gespeeld, omdat ik het zo prachtig vond. Een paar jaar later kreeg ik van leerkracht Korneel het stuk ‘Nuvole Bianche’. Ook dat stuk onderging hetzelfde lot. Ondertussen ben ik een enorm grote fan geworden van de componist Einaudi. In de lente van 2022 trok ik met een vriendin naar Antwerpen om te genieten van een concert van die muzikale Italiaan. Tot op heden hét allermooiste moment uit mijn leven.

In mijn kamer prijkt een spreuk: ‘Een dag zonder muziek, is een verloren dag!’ Eind vorig jaar gaf mijn Spotify-wrapped aan dat ik in 2022 meer dan 800 uur naar Einaudi’s muziek heb geluisterd. Aangevuld met de uren die ik zelf musiceerde, maken voor mij van elke dag een symfonie.

Met een mild heimwee fluister ik grote woorden van dankbaarheid.

STAP bedankt! Jullie hebben een prachtige toon gezet in mijn levensmuziek!