Ik heb maar drie jaar les gevolgd in STAP. Ik woonde vroeger in de straat van de dirigent van de harmonie van Moorslede, toen was de rekrutering van nieuwe muzikanten heel eenvoudig: ""Hallo Kristof, we hebben nog trommelaars nodig in de harmonie, geen zin om af te komen, ok doe ik". Een jaar of twee later dezelfde vraag maar deze keer om euphonium te leren, notenleer kon ook via de harmonie. Ik heb ongeveer 10 jaar euphonium gespeeld en dan heel wat jaren niet meer. Toen mijn jongste zoon lid werd van de Koninklijke Stadsharmonie Roeselare is de zin om lid te worden van een harmonie teruggekomen. Ik wilde het dan wel deftig aanpakken en zo ben ik bij STAP terechtgekomen. Door de ervaring en na een proef kon ik direct starten in de hogere graad. Mijn leraar is Frederik Leroy. Samenspel was bij Bart Coppé,maar de periode was niet zo ideaal om veel samen te spelen, iets van een pandemie of zo. Daardoor is het samenspel nooit volledig op kruissnelheid geraakt. Ik ben dus pas op mijn 42 jaar gestart. En al Point Final! op mijn 45."

Zoals ik al hierboven vermeldde, was het vroeger eerder de harmonie die jou koos.

Ik speel ondertussen toch helemaal anders op mijn instrument. De tips en het intensiever oefenen hebben een grote impact.

Eigenlijk na ieder toonmoment. De stress die je ervaart, zelfs op oudere leeftijd is moeilijk te verklaren. Je wil op dat moment echt laten zien wat je kan, maar dat lukt dan niet helemaal en dat vind ik jammer. Ook het feit dat je vergeet te genieten van wat je speelt is minder aangenaam. De dag erna heb ik al meestal terug zin om het de volgende keer toch nog eens te proberen.

Vooral heel veel dank aan alle leerkrachten.

Ik speel samen met de harmonie The Green Hill van Bert Appermont. Er is nog een stuk met piano maar het is nu nog niet duidelijk wat ik ga spelen.