Ik startte mijn avontuur bij STAP als kleuter en speelde al snel de eerste noten op een klein viooltje. Juffrouw Gwen zorgde ervoor dat ik een enorm stevige basis had waar ik later op verder kon bouwen. Ze zocht stukken die een uitdaging vormden en we gingen deze vervolgens samen aan. Een aantal jaar later werd Annemie Spanjers mijn vioolleerkracht. Haar opgewekte karakter, gedrevenheid en vertrouwen zorgen voor toffe lessen. Door ook te luisteren naar mijn mening werkten we samen aan verschillende technieken. Al snel mocht ik aansluiten bij het kinderorkest, waar ik voor het eerst betoverd werd door de magie van samenspelen met anderen. De notenleerlessen waren ook volledig mijn ding. Martine Decancq en Marian Deboutte lieten me kennismaken met het eerder theoretische deel van muziek en met aanstekelijke liedjes in de samenzang. In het vijfde leerjaar begon ik ook met dictie. In de kelder van STAP leerde Shirley Sintobin me spelenderwijs hoe je klanken correct moet uitspreken, hoe je een tekst mooi kan voorlezen en hoe je goed op een podium staat. In het zesde leerjaar mocht ik me aansluiten bij het ‘grote orkest’ van de STAP onder leiding van Dirk Lievens. Door te mogen spelen met anderen, die veel meer ervaring hebben, word je echt meegetrokken. Het orkest werd niet enkel een werkplek, maar ook een plaats waar ik samen met mijn vrienden muziek kon maken. We hebben met deze groep hele mooie dingen bereikt. In het eerste middelbaar splitste dictie zich op in voordracht en toneel. Voor de lessen voordracht belandde ik in een heel fijne groep en mocht ik verder leren van Shirley. Op het podium brachten we teksten of vertelden we hilarische verhalen. Ik ging elke week met veel plezier naar de lessen en kwam met een nog grotere glimlacht buiten. Carine Cobbe slaagde erin om me tijdens de lessen toneel telkens opnieuw uit mijn comfortzone te halen. Plezier hebben bij toneelspelen stond bij haar centraal. Ook Jeroen Spillebeen trok mijn groep mee met zijn enthousiasme over toneel. Emoties mooi laten ontstaan, inspelen op wat je tegenspeler doet en vooral je volledig laten gaan op scène zijn de dingen die me bijbleven. In de lessen AMC nam Hilde Dumoulin ons mee doorheen de geschiedenis van muziek. Vooral de workshop en de concerten die we mochten bijwonen vond ik heel tof. Ik heb me ook bij een klein ensemble mogen toevoegen. Hilde Rosseel en Jan Wauters konden door de kleine groepen heel precies te werk gaan met stukken. We konden streven naar perfectie, heel gedisciplineerd te werk gaan en zo ons instrument veel beter leren kennen. In het derde middelbaar koos ik ervoor om spel -en verteltheater te volgen. Voor speltheater kreeg ik les van Gino Debeyne. Hij leerde me met teksten werken, de ruimte gebruiken, een personage creëren en vooral dat het op een toneelvloer niet gek en groot genoeg kan. In verteltheater bracht Siska Viaene me bij hoe je poëzieteksten, gedichten en verhalen op een heldere manier voor een publiek kan brengen. Ze stond altijd open voor onze eigen inbreng waardoor we echt ons eigen ding van een tekst konden maken. Hoewel de lessen dramalab verplicht zijn, ging ik er altijd met plezier naartoe. Zowel Karolien Verscheure als Gino Debeyne wisten, elk op hun manier, de lessen heel leuk en interessant te maken. Mijn avontuur in STAP is binnenkort misschien afgerond, maar ik ben heel dankbaar en zeker dat ik al deze ervaringen voor de rest van mijn leven met me meedraag.

Toen ik in de derde kleuterklas zat, vond er een concert plaats op onze school. Een groot orkest kwam een aantal stukken spelen en ik was als klein meisje enorm onder de indruk. Vooral de violisten in het orkest trokken mijn aandacht. Ik ben dan ook thuis gekomen met de overtuiging dat ik ook viool ging spelen. Ik bleef deze gedachte maar doorduwen en toen hebben mijn ouders me ingeschreven. Ik heb viool altijd een heel mooi instrument gevonden. Doorheen de jaren heb ik ontdekt dat je door veel te oefenen prachtige dingen kan creëren. Ik ben dan ook heel blij dat ik mijn kinderdroom heb kunnen waarmaken.

In de opleiding Woord staan plezier en ontdekken centraal. Uiteraard wordt er gefocust op een mooie uitspraak, de mimiek, het brengen van emoties en je lichaamsstaal, maar Woord is zoveel meer dan dat alleen. Doorheen de jaren word je voortdurend getriggerd om uit je comfortzone te treden. Je leert met zelfvertrouwen op een podium staan en bewust te zijn van je eigen lichaam. Je mag je fantasieën uiten op de spelvloer en die verder ontwikkelen samen met anderen. Je krijgt inzichten in teksten waardoor je ze op je eigen manier kan brengen voor een publiek. Je kan je emoties vrijlaten op de spelvloer terwijl je een personage speelt. Woord geeft je de mogelijkheid om jezelf te leren zijn op een podium. Je maakt tijdens de opleiding ongelofelijk veel plezier, terwijl je heel veel bijleert over jezelf en hoe je op een podium moet staan.

Vooral op school merk ik de vele voordelen. Door de lessen Woord heb ik zo goed als geen zenuwen om voor een publiek of klasgroep te spreken. Ik beheers ook een mooie uitspraak waardoor spreekbeurten verzorgd overkomen. Ik denk dat ik ook voordelen haal uit het feit dat ik een instrument bespeel. Het is nu eenmaal noodzakelijk om discipline te hebben en regelmatig te oefenen. Die regelmaat heb ik ook al vaak kunnen toepassen op andere dingen in het dagelijkse leven zoals studeren. Ik merk ook dat ik door mijn liefde voor muziek snel een connectie heb met anderen die dit delen met mij. Het is fantastisch om samen met anderen, zonder de praten, iets te kunnen creëren dat mensen kan raken. Ik kan enorm mijn ei kwijt in muziek. Als ik me verdrietig of boos voel, kan ik dit vaak loslaten door die emoties in mijn muziek te steken. Ik kan mijn hobby’s dus niet enkel in, maar ook buiten de muziekschool gebruiken.

STAP voelt na al die jaren als een plek waar ik kan thuiskomen. Een les kon saaie dagen opbeuren of een lichtpunt zijn in dagen waarop het wat minder ging. Ik heb zoveel goede en warme herinneringen aan het traject dat ik heb afgelegd. Ik heb er dingen geleerd die ik nooit meer zal vergeten en ik heb er vrienden voor het leven gemaakt. Ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen. Alle leerkrachten steken hun hart en ziel in hun job en doen er alles aan om hun plezier in hun vak over te brengen. Alle lessen samen hebben er mede voor gezorgd dat ik ben geworden wie ik ben. Ik heb me doorheen de jaren vooral rot geamuseerd in STAP.

Toen ik 13-15 jaar was, had ik even wat minder interesse in vioolspelen. In die periode vond ik geen plezier meer in het oefenen. Ik genoot wel nog steeds van het samenspelen met anderen in het orkest, maar zag eigenlijk een beetje op tegen de les. Doordat mijn ouders me op dat moment een beetje gepusht hebben, bleef ik toch oefenen. Ook in de les werd ik door Annemie Spanjers gestimuleerd om me te blijven inzetten. Ik ben heel blij dat ik niet heb opgegeven, want nu haal ik twee keer zoveel voldoening uit vioolspelen dan vroeger.

Door de lessen muziek maak je kennis met de wereld van klassieke muziek. In eerste instantie was dit een tak in de muziek die ik zelf amper of zelfs niet beluisterde. Door de AMC en door de stukken die ik kreeg in de vioollessen werd ik hier toch vaak in contact mee gebracht. Ik heb ondertussen al uitgezocht dat de zware stukken van Bach of Mozart niet helemaal mijn ding zijn. De stukken van bijvoorbeeld Ludovico Einaudi kunnen me wel echt raken. Brett en Eddy van TwoSet Violin en 2CELLOS laten met hun video’s ook een hele grote indruk na. Ik leerde ook een aantal fantastische violisten kennen zoals Hilary Hahn en Ray Chen. Hun ongelofelijke muzikaliteit en techniek motiveert me enorm. Klassieke muziek is niet enkel saai en moeilijk, het kan ook heel kleurrijk en interessant zijn.

Mijn leerkrachten zijn doorheen al de jaren die ik in STAP les volgde, er altijd voor me geweest. Ze probeerden hun plezier en kennis over hun vak op me over te brengen. Dit vereiste vaak heel veel geduld en tijd, maar toch bleven ze altijd kalm en bleef die glimlach bijna altijd op hun gezicht. Ze vonden een goed evenwicht tussen hun eigen visie en mijn persoonlijke inbreng. Hierdoor kon ik van elke toneeltekst en elk muziekstuk mijn eigen ding maken. Ook wanneer ik het soms moeilijk had of mijn hart wou luchten, kon ik bij hen terecht. Ze stonden altijd klaar met een luisterend oor en dit zorgde ervoor dat ik met veel leerkrachten een echte vertrouwensband kon opbouwen. Ik bewonder iedere leerkracht stuk voor stuk en ben hen een voor een enorm dankbaar.

Vooral tijdens de lessen Woord bouw je een echte band op met je tegenspelers. Je leert elkaars sterktes en zwaktes kennen, je creëert heel mooie dingen samen en maakt ontzettend veel plezier. Ook in het orkest maakte ik echte vrienden voor het leven. Tijdens de repetities en de pauzes van het orkest maakte ik telkens opnieuw plezier. Met sommigen klikte het zelfs zo goed dat we ook buiten de muziekschool afspraken. Omdat we in dit groepje van fantastische mensen allemaal een instrument bespelen kunnen we ook samen muziek maken en dit doen we dan ook regelmatig. Ik ben er zeker van dat ik ook na mijn opleidingen in STAP nog contact zal hebben met veel medeleerlingen.

Op mijn Point Final! van speltheater brengen we een absurd toneelstuk, De Kale Zangeres. Hierin wordt je meegenomen in een plastieken wereld waarin mensen naast elkaar leven. Op het eindexamen van verteltheater laten we het verschil tussen mannen en vrouwen zien aan de hand van verschillende teksten. De teksten zijn heel uiteenlopend en het wordt een heel grappige, overtuigende en soms ook ontroerende voorstelling. Met mijn viool breng ik een gevarieerd programma van onder andere Komarowski en Bach.

Het is volgens mij normaal om een beetje zenuwachtig te zijn voor je op scène gaat. Toch is het belangrijk dat je dat eens op het podium van je af probeert te schudden. Daar moet je het beste van jezelf geven, doen waarvoor je geoefend hebt en gewoon heel veel plezier maken. Je moet genieten van het moment en proberen om echt te stralen.

Ik heb besloten om qua richting niet verder te doen in muziek of toneel. Dit betekent echter niet dat ik zal stoppen met viool spelen. Ik ben van plan om me aan te sluiten bij een orkest zodat ik toch nog wekelijks kan spelen. Ik denk dat ik ook regelmatig naar een voorstelling zal gaan kijken om de feeling van het toneelspelen nog eens te voelen.